• Zarządzanie gniewem u dzieci

      • 27.07.2018 19:13
      • Zarządzanie gniewem u dzieci/ Joanna H-W
      • Zarządzanie gniewem u dzieci/ Joanna H-W

        Gniew dzieci może być niezrozumiały, wycieńczający i bolesny dla dorosłych. Jednym z głównych problemów z radzeniu sobie z gniewem u dzieci, jest uczucie tegoż gniewu, które często pojawia się w nas samych. My, jako rodzice i nauczyciele, nie zawsze byliśmy uczeni jak powinniśmy sami sobie radzić ze złością i gniewem, kiedy byliśmy dziećmi. Mówiono nam, że bycie rozzłoszczonym lub złym jest czymś negatywnym, niedozwolonym i często czuliśmy się winni, kiedy wyrażaliśmy agresję. Jednak jeśli mamy zajmować się zarządzaniem gniewu u dzieci, lepiej jest wyrzucić te wpojone nam myśli z własnych przekonań. Naszym celem nie jest tłumienie lub niszczenie uczucia złości w dzieciach- lub w nas samych- lecz zaakceptowanie tych uczuć oraz ukierunkowanie ich na bardziej konstruktywne rozwiązania.
        Rodzice i nauczyciele powinni zezwolić, żeby dzieci odczuwały swoje wszystkie emocje. Lecz zadaniem dorosłych jest ukierunkowanie dzieci na akceptowalne sposoby wyrażania uczuć. Wybuchy złości i inne silne uczucia nie zawsze powinny być traktowane jako oznaka poważnych problemów: należy je rozpoznać traktować z szacunkiem, gdyż jest to często jedyny sposób zakomunikowana czegoś, czego dziecko nie potrafi wyrazić w inny sposób.
        Aby skutecznie reagować na zbyt agresywne zachowania dzieci, musimy zrozumieć, co może wywoływać te wybuchy. Złość u dziecka może być obroną przed zbyt bolesnymi uczuciami; może to być związane z porażką, niską samooceną i poczuciem izolacji; lub może być związane z lękiem związanym z sytuacjami, nad którymi dziecko nie ma kontroli.
        Opór, bunt, przekora mogą być również związane z poczuciem zależności od rodziców, a gniew może być związany ze smutkiem i depresją. W dzieciństwie, złość i smutek są bardzo blisko ze sobą powiązane, i ważne jest, aby pamiętać, że często to co dorosły wyraża za pomocą smutku , dziecko wyraża przez gniew.
        Zanim przyjrzymy się konkretnym sposobom zarządzania agresji i wybuchom złości, chciałabym zwrócić uwagę na kilka kwestii:
        • Należy odróżnić złość od agresji. Złość jest tymczasowym stanem emocjonalnym spowodowanym frustracją (niemożnością zrealizowania potrzeby); agresja jest często próbą zranienia osoby lub zniszczenia jej własności
        • Złość i agresja nie muszą traktowane jako niepożądane lub zakazane zachowania. Innymi słowy, patrząc na agresywne zachowania u dzieci, musimy być uważni aby odróżnić zachowania, które wskazują na problemy emocjonalne od zachowań, które są normalne

        • W kontaktach z gniewnymi dziećmi, nasze działania powinny być motywowane potrzebą ochrony i zrozumienia co dziecko chce wyrazić, a nie chęcią ukarania. Rodzice i nauczyciele powinni pokazać dziecku, że akceptują uczucia dziecka, jednocześnie sugerując inne sposoby wyrażania uczuć. Osoba dorosła może powiedzieć na przykład: „Powiem ci, co niektóre dzieci zrobiłby w takiej sytuacji …” Nie wystarczy powiedzieć dzieciom, jakie zachowania są nie do przyjęcia. Musimy uczyć ich dopuszczalnych sposobów radzenia sobie z uczuciami. Należy znaleźć sposoby komunikowania czego oczekujemy od nich. Wbrew powszechnej opinii, kara nie jest najbardziej skutecznym sposobem komunikowania czego oczekujemy od dzieci.

        Jak sobie poradzić z gniewem dziecka
        Poniżej znajdziecie Państwo kilkanaście wskazówek dotyczących radzenia sobie z gniewem dzieci. Proszę przeczytać je i wybrać te, które zdaniem Państwa powinny przynieść najlepsze rezultaty. Pochodzą one z książki „The Aggresive Child” Fritza Redla i Davida Winemana.
        Utwierdzaj dziecko w tym, że jest dobre. Powiedz dziecku, jakie zachowania preferujesz. Reaguj na pozytywny wysiłek ze strony dziecka i wzmacniaj jego dobre zachowanie. Rodzic, który jest wrażliwy i obserwuje zachowanie dziecka znajdzie niezliczone przykłady „dobrego” zachowania. Najważniejsze jest, żeby spostrzeżenia te wyrazić. Takie uwagi jak „Podoba mi się, że przyszedłeś/przyszłaś na obiad bez przypominania”; „Doceniam, że zawiesiłeś ubrania mimo tego, że śpieszyłeś się do zabawy „; „Byłaś/eś bardzo cierpliwy, kiedy rozmawiałam przez telefon”; „Cieszę się, że podzieliłeś się przekąską ze swoją siostrą”; „Podoba mi się to że myślisz o innych”; i „Dziękuję, że powiedziałeś mi prawdę, co tak naprawdę się stało.”
        Nauczyciele również mogą pozytywnie wzmocnić dobre zachowanie uczniów mówiąc „Wiem, że to trudne, aby poczekać na swoją kolej ale ci się udało „; „Dziękuję że czekałeś na swoją kolej „; „To miłe z twojej strony, że zaproponowałeś pomoc koleżance „; „Widzę że ciężko pracowałeś nad tym projektem i podziwiam twój wysiłek.”
        Świadomie ignoruj niewłaściwe zachowania, które mogą być tolerowane. Nie oznacza to, że należy ignorować dziecko, tylko jego zachowanie. Owo „ignorowanie” musi być zaplanowane i konsekwentne. Mimo, że takie zachowanie może być tolerowane, dziecko musi samo rozpoznać, że jego zachowanie jest niestosowne.
        Zapewnij dziecku możliwość rozładowania emocji poprzez fizyczną aktywność. Ważne jest, aby dzieci miały możliwości ruchu fizycznego zarówno w domu jak i w szkole. Jest to bardzo pomocne w łagodzeniu stresu i utrzymaniu dobrego samopoczucia
        Wpłyń na otoczenie dziecka. Agresywne zachowanie może być wzmacniane, kiedy dzieci znajdują się w trudnych, sprzyjających agresji sytuacjach. Powinniśmy starać się zaplanować pewne rzeczy w otoczeniu dziecka abyśmy mieli pewność, że wybuch emocji się nie wydarzy. Powstrzymaj „problematyczną” aktywność która doprowadza do kumulacji złości i zastąp ją inną, bardziej bezpieczną. Czasami zasady i przepisy, a także przestrzeń fizyczna, może być zbyt ograniczająca, przez co wywołuje ona konkretne niepożądane zachowania dzieci.
        Zapewniaj poczucie bliskości i uspokajaj dziecko poprzez dotyk. Zbliż się fizycznie do swojego dziecka, aby złagodzić agresywne impulsy. Małe dzieci uspokaja się przez to, że dorosły podchodzi do nich i wyraża zainteresowanie tym co robią. Dzieci próbują angażować dorosłych w swoje czynnościi, lecz dorośli są często źli, że dziecko im przeszkadza. Bardzo małe dzieci (i dzieci zaniedbane emocjonalnie) domagają się większego zaangażowania ze strony dorosłych. Małe dziecko bardzo łatwo powstrzymać przed nieodpowiednim użyciem zabawki lub narzędzia ,kiedy dorosły pokaże mu właściwy sposób użycia. Wybuch złości u starszego dziecka, które nie może poradzić sobie z czytaniem może zapobiec troskliwy dorosły, znajdujący się w pobliżu dziecka; wystarczy że powie „Pokaż mi co sprawia ci trudność.”
        Bądź gotowy okazywać uczucia. Czasami wszystko czego potrzebuje rozzłoszczone dziecko, aby odzyskać kontrolę emocjonalną, jest szybkie przytulenie bądź inny sposób okazania uczuć. Jedynie dzieci z poważnymi problemami emocjonalnymi mogą mieć problemy z przyjmowaniem uczuć.
        Złagodź napięcia przez humor. Zażartowanie z wybuchu złości dziecka daje mu możliwość „zachowania twarzy”. Ważne jest, aby odróżnić humor, który ma na celu „zachowanie twarzy” od sarkazmu, dokuczania lub wyśmiewania.

        Wyraź swoje uczucia związane z sytuacją bezpośrednio do dziecka. Powiedz mu, jak się czujesz i prosić o rozwagę. Na przykład, rodzic lub nauczyciel może zyskać współpracę z dzieckiem, mówiąc: „Wiesz, że hałas który robisz zazwyczaj nie przeszkadza mi, ale dziś mam ból głowy, więc może znajdziesz coś innego do zabawy co również sprawi ci radość?”. Pomóż dziecku zrozumieć przyczyny stresujących sytuacji. My dorośli często nie zdajemy sobie sprawy z tego, jak łatwo małe dzieci zaczynają reagować prawidłowo kiedy zrozumieją przyczynę problemu.
        Powstrzymaj dziecko. Czasami dziecko może całkowicie stracić kontrolę nad swoimi emocjami, do tego stopnia, że należy go powstrzymać fizycznie lub usunąć z miejsca, aby uniemożliwić zrobienie krzywdy sobie lub innym. To również pomoże „zachować twarz” dziecka. Powstrzymanie dziecka lub usunięcie go z miejsca nie powinno być uważane przez dziecko za karę, ale jako informacja typu: „Nie możesz tego zrobić.” W takich sytuacjach, dorosły nie może sobie pozwolić na zdenerwowanie, złość a nieprzychylne uwagi ze strony innych dzieci nie powinny być tolerowane.
        Zachęć dziecko, aby poznawało swoje mocne strony, jak i słabości. Pomóż mu zobaczyć, że może osiągnąć swoje cele w każdej sytuacji.
        Użyj obietnic i nagród. Obietnica przyjemności może być stosowana zarówno do uruchomienia jak i zatrzymania zachowania. Podejście takie nie powinny być porównywane z przekupywaniem. Musimy wiedzieć, co dziecko lubi, co daje mu przyjemność, i musimy wywiązywać się z naszych obietnic.
        Powiedz „NIE!” Granice powinny być wyraźnie wyjaśnione i egzekwowane. W ramach tych granic dzieci powinny mieć wolność w działaniu.
        Powiedz dziecku, że akceptujesz uczucia jego gniewu, ale zaproponuj inne sposoby ich wyrażania. Naucz dzieci, aby wyrażały swoje gniewne uczucia poprzez słowa, a nie pięści.
        Buduj pozytywny obraz siebie u dziecka. Zachęcaj dzieci, aby postrzegały siebie jako cenionych i wartościowych ludzi. Ceń ich pozytywne aspekty i zachowania i pomagaj dostrzec dziecku te zachowania u innych.
        Stosuj kary ostrożnie. Istnieje cienka granica pomiędzy karą, które jest działaniem wrogim wobec dziecka a karą, edukacyjną. NIE stosuj kary fizycznej. Zamiast tego powiedz dziecku, aby wyszło do swojego pokoju na określoną ilość czasu.
        Modeluj odpowiednie zachowanie. Rodzice i nauczyciele powinni być świadomi potężnego wpływu ich działań na zachowania dziecka lub grupy. Dzieci czerpią przykłady zachowania i radzenie sobie z emocjami od najbliższych dorosłych.

        Naucz dziecko wypowiadania się. Rozmowa pomaga dziecku mieć kontrolę, a tym samym zmniejsza wystąpienie agresywnego zachowanie. Zachęcaj dziecko do powiedzenia swojego zdania i wyrażenia swoich uczuć w każdej sytuacji. Pokaż jak można to wyrazić bez agresji. Na przykład: „Nie podoba mi się to, że bierzesz mój ołówek. Nie mam ochoty dawać go komukolwiek”
        Rola dyscypliny
        Dobra dyscyplina polega na tworzeniu atmosfery spokojnej stanowczości, wyraźnych granic i sumienności ,kiedy dziecko wie dlaczego to wszystko się dzieje. Zła dyscyplina polega na stosowaniu kary , która jest ciężka do zniesienia nieadekwatna do przewinienia dziecka, a to często wiąże się z ośmieszeniem słownym i ataki w stosunku do dziecka.
        „Jednym z najważniejszych celów do jakich dążymy my: rodzice, pedagodzy, nauczyciele i lekarze, jest pomóc dzieciom rozwijać szacunek do siebie i innych”. Osiągnięcie ten celu wymaga wielu lat praktyki i cierpliwości, i jest istotnym procesem, w którym dorośli mogą odegrać kluczową rolę. W tym celu, musimy zobaczyć dzieci jako i wartościowych ludzi i postępować szczerze i uczciwie w kontaktach z nimi.

        Opracowała Joanna Hryniewicz-Wyszyńska na podstawie „The Aggresive Child” Fritza Redla i Davida Winemana

      • Wróć do listy artykułów
    • Kontakty

      • Szkoła Podstawowa nr 5 z Oddziałami Integracyjnymi im. Macieja Kalenkiewicza "Kotwicza" w Kętrzynie, ul. Kazimierza Wielkiego 12
      • 89 751 81 71
      • 11-400 Kętrzyn, ul. Kazimierza Wielkiego 12 Poland
    • Logowanie

  • Realizując obowiązek artykułu 11 ustawy o Ochronie Danych Osobowych z dnia 10 maja 2018 (dz. u. poz. 1000), informujemy iż, Inspektorem Ochrony danych jest Pan Rafał Andrzejewski, z którym kontakt możliwy jest za pośrednictwem emaila: :  iod.r.andrzejewski@szkoleniaprawnicze.com.pl nr tel.: 504 976 690